خدایا: تو می‌دانی که چه می‌کشیم. پنداری که چون شمع ذوب می شویم، آب می شویم. ما از مردن نمی‌هراسیم، اما می ترسیم بعد از ما «ایمان»‌ را سر ببرند. و اگر نسوزیم هم که روشنایی می‌رود و جای خود را دوباره به شب می سپارد. چه باید کرد؟ از یک سو باید بمانیم تا شهید آینده شویم، و از دیگر سو باید شهید شویم تا«آینده» بماند. هم باید امروز شهید شویم، «فردا» بماند و هم باید بمانیم تا فردا«شهید» نشود. عجب دردی! چه می‌شد امروز شهید می‌شدیم و فردا زنده می‌شدیم تا دوباره شهید شویم. آری «یاران همه سوی مرگ رفتند» در حالی که نگران «فردا» بودند. خدایا: نکند وارثان خون این شهیدان در راه‌شان گام نزنند؟ نکند شیطان‌های کوچک با «خون» این‌ها «خان»‌ شوند؟ نکند «جان مایه‌»ها برای «بی‌مایه‌ها»ی دون «سرمایه» مقام شود. نکند زمین «خون‌رنگ» به تسخیر هواداران «نیرنگ» درآید. نکند شهادت این‌ها پایگاه «دنائت» آ‌ن‌ها بشود؟ نکند میوه‌ی درخت «فداکاری» این‌ها را «صاحبان ریاکاری» بچینند؟ نکند ثمره‌ی جنگ یاران‌مان به چنگ«فرنگی‌مسلکان» افتد؟ نکند «خونین‌کفنان» در غربت بمیرند تا «خویش‌باوران غرب» کام گیرند؟ نکند که.....؟ نه، نه، خدایا هرگز!

عشق است به آسمان پریدن... عشق است گمنام پریدن...

گفتم با فرماندتون کار دارم/

گفت الان ساعت یازده است ملاقاتی قبول نمی کنه.../ رفتم پشت در اتاقش در زدم/ گفت: کیه؟/ گفتم: مصطفی منم/گفت: بیا تو./ سرش را از سجده بلند کرد، چشم های سرخ خیس اشک. رنگش پریده بود. نگران شدم. گفتم چی شده مصطفی؟ خبری شده؟ کسی طوریش شده؟/

دو زانو نشست. سرش را انداخت پایین. زل زد به مهرش. داته های تسبیح را یکی یکی از لای انگشتاش رد می کرد/ گفت: یازده تا دوازده هر روز را فقط برای خدا گذاشته ام. بر میگردم کارامو نگاه می کنم. از خودم می پرسم کارهایی که کردم برای خدا بود یا برای دل خودم.

خاطره ای از فرمانده شهید مصطفی ردانی پور

عشق است به آسمان پریدن...

به یاد آنانی که مردانگی را زود آموختند...

کیفیت بهتر

با خبر شدم که مدیر پلاکفا امروز مورد سو قصد قرار گرفته و فردا عمل جراحی داره، از همه ی دوستان می خوام که واسه سلامتی احسان عزیز دعا کنن...

یاد و خاطره رزمندگان و شهدای 8 سال دفاع مقدس رو با یه صلوات زنده کنید...

ظاهراً اون هاستی که ما کارمون روش آپ می کردیم به مشکل خورده، دعا کنید مشکلش برطرف شه چون واقعاً کی حال داره این همه پست رو دوباره آپ کنه!