وتقبل منا/ این اولین پست با نگاه روانشناسی و جامعه شناسی در مورد حجاب است... که به یاری خدا و همکاری هم قطاران گمنام کوپه تهیه شده... امید هست که در پست های بعدی بتونیم بهتر بگیم... اینکه خدا دوست داشت ما آدم ها رو که گفت هیچ اجباری نیست ولی اگه اینطور باشید بهتره...گفت همه شمایی که آروم و قرار ندارید... راه آرامش تون رو نشون می دم...

حرف اضافه: طرح ها و مطالب همه ی همسفران کوپه در مورد حجاب در سلسه پست های <هدیه ای از طرف خدا> استفاده می شه... طرح ها و مطالبتون رو به ایمیل کوپه بفرستید...

راسل مى‏گوید: از لحاظ هنرى، مایه تأسف است که بتوان به آسانى به زنان دست یافت. ویل دورانت نیز مى‏گوید: آنچه مى‏جوییم و نیابیم عزیز و گرانبها مى‏گردد. ویلیام جیمز به صراحت توصیه مى‏کند: زنان عزّت و احترامشان به این است که به دنبال مردان نروند، خود را مبتذل نکنند و خود را از دسترس مردان، دور نگهدارند. پس حجاب احساس ارزشمندى است؛ که موقعیتى بلند مرتبه براى زنان پدید مى‏آورد و مردان را در محدودیت فرو مى‏برد. اگر چه در بیان به زنان گفته مى‏شود که پوشیده بیرون آیید؛ ولى واقعیت آن است که به مرد گفته مى‏شود، بهره بردارى جنسى در همه جا ممنوع. چون راه چشم را که نافذترین کانال حسىِ مردان است، نمى‏توان سد کرد. و نیز توفیق در پاره ‏اى از مسؤولیت‏ها و حتّى سپردن برخى از مسؤولیت‏ها به حجاب تکیه دارد و افرادى که بى‏حجابى پیشه مى‏کنند، توان انجام آن را ندارند. این گروه ناگزیر باید به خویش پردازند و - چنان که امروزه مشاهده مى‏کنیم - چاره‏اى ندارند جز آن که انجام آن مسؤولیت‏ها را به دیگران و حتّى مردان بسپارند. زنانى که در پى دلربایى و جلب نظر دیگرانند و جز عرضه پیکر خود به چیزى نمى‏اندیشند، هرگز نمى‏توانند غمخوار همنوع خود باشند؛ در برابر خانواده و اجتماع احساس مسؤولیت کنند و به معنویت خود و اعضاى خانواده و جامعه بیندیشند. این افراد، افزون بر آن که خود به دلیل ناتوانى یا شانه خالى کردن از انجام دادن مسؤولیت‏هاى فردى باز مى‏مانند، با روحیه و وضعیت بدنى خاص خویش محیط را آلوده و موقعیت را براى فعالیت مسؤولیت پذیرانه نامساعد مى‏سازند. بر این اساس، بازدهى فعالیت‏هاى خانوادگى و اجتماعى را کاهش مى‏دهند و حتّى دقّت عمل را دچار اختلال مى‏کنند؛ به عبارت دیگر، این افراد خود ناتوان مى‏مانند و دیگران را نیز از انجام دادن تعهدات و مسئولیت‏هاشان باز مى‏دارند. تحقیقات گسترده و به ویژه پژوهش‏هاى میدانى، حاکى از افت تولید و کاهش سطح کیفیت در مراکز آلوده به افراد بى‏حجاب، بر درستى این سخن گواهى مى‏دهد. اسلام که عاطل و باطل ماندن نیروهاى عظیم انسانى و غیر انسانى را نمى‏پسندد، براى رسیدن به موفقیت در انجام تعهدات و مسؤولیت‏هاى فردى و اجتماعى، استعداد و شرایطى را لازم مى‏داند که رعایت پوشش خاص یکى از آن‏ها به شمار مى‏آید. فرد بى‏حجاب با رعایت نکردن این شرط در واقع از قبول مسؤولیت خوددارى ورزیده، در پى خواسته‏هاى خود مى‏رود و حتّى دیگران را از انجام تعهدهاى پذیرفته شده باز مى‏دارد. بنابراین، حجاب هرگز به معناى محدود کردن حوزه مسؤولیت زن نیست. حجاب شرط موفقیت در انجام دادن مسؤولیت‏ها و سپردن برخى مسؤولیت‏ها است. انسان، با انتخاب بى‏حجابى از قبول مسؤولیت‏هاى حساس و سنگین شانه خالى مى‏کند؛ آزاد از هر تعهدى سر بار دیگران مى‏شود و مسؤولیت‏ها را به دیگران وا مى‏گذارد.

رعایت مسآله عفاف و حجاب در بهداشت روان افراد بسیار تاثیر گذاراست. به طوری که اضطراب و نگرانی را کم کرده ، و موجب بالا رفتن اعتماد به نفس اشخاص می گردد. جدیدترین تحقیقات نشان داده زنانی که مایل به نشان دادن خود به مردان غریبه هستند، به توانایی های درونی خودشان اعتماد کافی ندارند و از همین رو به سمت استفاده از جاذبه های ظاهری روی می آورند. مدبّر آفرینش که خواهان تداوم نسل بشر است، خود، به قلم تدبیر و تکوین، جاذبه‏هاى عقلى، اجتماعى، فطرى و زیستى - جنسى را در آدمیان و حتّى حیوانات و گیاهان به ودیعت نهاده تا در پرتو جذب و انجذاب درونى همیشگى شعله وجودشان را بر افروخته نگهدارند. خالق هستى براى بقاى دیگر موجودات تنها همین جذب و انجذاب را کافى دانسته، ولى براى بقاى نسل بشر مسؤولیت سپارى را نیز از نظر دور نداشته است؛ زیرا بشر چون جانوران و گیاهان نیست که نسل وى تنها با جاذبه‏هاى زیستى - جنسى و عشق ورزى آزاد پایدار ماند. نوزاد انسان پس از تولّد به تغذیه، نگهدارى و پرورش درست نیازمند است و بدون مراقبت‏هاى بهداشتى، زیستى و... فرصت حیات نمى‏یابد. بر این اساس، معمار هستى که نهاد آدمى را آن گونه سرشت، برگنبد تشریع این گونه نوشت که ازدواج محبوب‏ترین بنیادها براى بنا نهادن کانون تولّد و مهد پرورش و رشد نوع انسان است‏، تاهم جذب و انجذاب به محیط خانواده محدود گردد و هم نسلى سالم و متعادل پرورش یابد. چون جذب و انجذاب لجام گسیخته هرگز به بقاى نسل تن نمى‏دهد و آن را مزاحم عشق ورزى خود مى‏بیند؛ همان‏گونه که نسل ناسالم، پدر و مادرى نمى‏شناسد تا آن نژاد را استمرار بخشد. به این منظور، انتظار مى‏رود معمار نظام تکوین و تشریع در راه نیل به خواست خود، به تدبیر و تشریع لازم دست یازد و اسباب رسیدن به آن هدف را تشریع فرماید. «حجاب» در شمار این اسباب جاى دارد. آیا فرصت رشد شخصیت با رعایت حجاب بیش‏تر فراهم مى‏گردد یا با عدم رعایت آن؟ انسانى که پیوسته نگران زیبایى خود است و بیش‏تر در جهت معرفى پیکر خود مى‏کوشد، بهتر مى‏تواند قابلیت‏هاى خود را بشناسد و به فعلیت برساند یا آن که سر در باغ اندیشه دارد؟ آیا توجّه به نیازهاى جسمانى و سطحى به انسان امکان رشد مى‏دهد یا توجّه به نیازهاى عالى و مخصوص انسان‏ها؟ آیا غرق شدن در خود نمایى و جلب توجّه دیگران مسیر منتهى به یافتن خویشتن است؟ انسانى که زندگى‏اش تحت فرمان و اراده‏اش نیست، در حس هویّت یابى خود (of Identity A Sense) دچار شکست شده است‏ تا چه رسد به آن که هویّتش را به کمال رساند. زیرا سلیقه و خواست دیگران در زندگى‏اش تأثیر مى‏گذارد و چنان زندگى مى‏کند که دیگران مى‏پسندند، نه آنگونه که خود مى‏پسندد. ?بى‏حجاب در اندیشه نمایش خود و زیبایى خویش است. این امر که عقده حقارت (inferority complex) انسان را مى‏نمایاند، زمینه رشد و تعالى وى را نابود مى‏سازد؛ در حالى که زن مانند مرد یک انسان است و باید از نظر انسانى رشد و تکامل یابد. کسى که با نمایش زیبایى خود و گزینش پوششى ویژه در اندیشه جلب نظر دیگران به سر مى‏برد، در حقیقت مى‏خواهد با تکیه بر جذابیت‏هاى ظاهرى خویش و نه اصالت‏ها و ارزش‏هاى متعالى خود، جایى در جامعه بیابد. در واقع او از این طریق اعلام مى‏دارد، آنچه برایش اصل است و اهمیّت دارد، «زن بودن» او است نه انسانیت و اندیشه و لیاقت و کارآیى‏اش. چنین فردى قبل از همه اسیر خویش است و به مغازه‏دارى شبیه است که پیوسته در اندیشه تزیین ظاهر و تغییر دکور خود به سر مى‏برد و فرصت پرداختن به آرزوهاى بزرگ‏تر را نمى‏یابد. به راستى آیا برهنه شدن و کشاندن رفتارهاى جنسى به کوچه و خیابان به آدمى ارزش مى‏دهد و انسان را از احساس ارزشمندى بهره‏مند مى‏سازد؟ البتّه شاید احساس رضایت آنى و زود گذر پدید آورد، ولى کم‏تر کسى است که بر خوردارى از این حالت و رفتار را ارزش تلقى کند و شخص برخوردار از این روحیه را ارزشمند بداند. افزون بر این، تأمین هر خواسته‏اى همیشه با احساس رضایت همراه نیست. در جامعه‏اى که برهنگى تمام شریان‏هاى آن را پر کرده و زن و مرد همواره در حال مقایسه داشته‏ها و نداشته‏هاى خویشند، انسان‏ها در تشویش مستمر و دلهره همیشگى فرو مى‏روند؛ زیرا رقابت و مقایسه در میدانى رخ مى‏نماید که ظرفیت رقابت ندارد و بدین سبب، آدمى به تنوع طلبى حریصانه کشیده مى‏شود. بى‏تردید تا وقتى این اندیشه فضاى ذهن آدمى را آکنده است، فرصتى براى بروز خلاقیت و ابتکار باقى نمى‏ماند. ذهنِ مشغول به تصاحب دل دیگران و جلب نظر مردان و پسندیده شدن، هرگز اندیشه علمى را بر نمى‏تابد و نمى‏تواند یافته‏اى تازه عرضه کند. او در پى آن است که در وضعیت موجود پسندیده شود نه آن که وضعیت را تغییر دهد و با ابتکار و خلاقیت، طرحى نو در اندازد. از سوى دیگر، از آن‏جا که احساس بى‏ارزش بودن تمام وجود این افراد را پر کرده است، در پى جبران این کمبود بر مى‏آیند و چون آسان‏ترین راه رسیدن به این احساس، مقبول دیگران واقع شدن است، از طریق سکس  و عرضه پیکر خود در این مسیر گام بر مى‏دارند تا به شکلى، احساس ارزشمندىِ از کف رفته خود رإ جبران کنند. در حالى که شخص بر خوردار از حجاب هرگز چنین نیازى را احساس نمى‏کند. در نگاه او بهترین راه جبرانِ احساسِ ارزشمندى آن است که خود را از دسترس بیگانگان دور نگهدارد و مقام و موقعیت خود را پایین نیاورد. بنابراین، چنین افرادى هم ارزشمندى را از کف داده‏اند و هم در جبران آن به بیراهه رفته‏اند. راه رسیدن به احساس ارزشمندى پایدار، رفتن در پى کسب صفات ارزشمند و پایدار است. انسان بر خوردار از حجاب، با دور نگهداشتن خود از دسترس دیگران، سطح ارزشمندى خود را ارتقا مى‏بخشد تا آن‏جا که مرد، نیازمندانه به آستان وى روى مى‏آورد. بى‏تردید اگر زنان این مفهوم را به طور کامل درک کنند، به پوشیده داشتن و مخفى ساختن پیکر خویش بیش‏تر گرایش نشان مى‏دهند و پى خواهند برد که راه احساس ارزشمندى در دسترس و مقبول بودن لحظه به لحظه نیست.